Op het station kijk ik naar de neuzen van mijn schoenen. Ook als ik loop. In de winter zijn het de neuzen van logge bergschoenen met daaronder het profiel van een nieuwe winterband. Ik kijk omlaag, enerzijds om te controleren of mijn rechterbeen doet wat ik denk dat-ie doet, anderzijds om de alom aanwezige prikkels te negeren: de oostenwind waait in mijn nek, de echoënde stem ‘trein naar Winterswijk vertrekt van spoor 4B’ is amper te negeren en de geur van saucijzenbroodjes is te vroeg present. Om me heen kijken heb ik afgeleerd, ik groet de straatkrantverkoper niet en goede bekenden zie ik niet staan.

Waarheidsmoment

Een taak minder voor het brein dus ruimte voor iets anders. Turend naar de grond tel ik de uren die nodig zijn om te reizen naar mijn moeder in de Achterhoek: vier keer zo lang als met de auto. Maar autorijden is voorbij. Een rit lang alert blijven is teveel gevraagd, dus wordt het bus, trein of me laten rijden. Liever wil ik zelf de knoppen bedienen, zelf sturen, niet naast iemand zitten die niet eens kan inparkeren, niet een uur op de bus wachten op een verlaten station. Ik wil voort! En snel ook!

‘Wees trouw aan gebeurtenissen in je leven’ zegt filosoof René ten Bos* met een Nedersaksische tongval, ‘als jou iets van formaat overkomt; geef er gehoor aan’. Een waarheidsmoment noemt hij het. Een hersenbloeding is zeker zo’n moment!

Piet Snot

Door de nood gedwongen moet ik op zoek naar mogelijkheden die passen bij mijn huidige fysiek en geest. Het voelt als een lange les in bescheidenheid waarin wachten een waarlijk werkwoord wordt. Wachten op de bus, de trein, bij de specialist, wachten tot het hoofd weer meedoet zodat ik een berichtje kan beantwoorden, een gesprekje kan voeren, wachten tot iemand mijn printer maakt, de gasfles omruilt, een paadje veegt in de sneeuw. Aan het gejakker is een eind gekomen. Terwijl heel de wereld stevig doorscheurt denk ik over deugdelijk handelen, hoogmoed en bescheidenheid en meedoen voor Piet Snot. Ach wat, eerst maar eens mijn moeder opzoeken die, in het verzorgingstehuis heel goed gehoor geeft aan haar waarheidsmoment en intussen laat ik mijn eigen leven nog even onbepaald.