Tien jaar lang woonde ik met mijn twee dochters naast de kerk in Schoonoord, een pand op het terrein van geestelijke gezondheidszorg, Pro Persona, te Wolfheze. Er woonden meerdere kunstenaarsgezinnen en we wisselden ervaringen uit over het wonen op deze speciale plek tussen deze bijzondere bewoners. Er verbleef destijds op het terrein een man die altijd een priestergewaad droeg en tegelijkertijd heel goed een balletje hoog kon houden. Op een dag belde hij aan, mijn dochter deed open en riep: ‘Mam! Jezus is aan de deur’ – hij attendeerde mij er beleefd op dat de lampen van mijn oldtimer nog brandden.

Tijdens een lunchpauze wandelde neuropsycholoog Arnoud Jan de Beaufort vorig jaar langs het inmiddels leegstaande Schoonoordpand toen zijn oog viel op de brievenbus met daarop nog vaag onze namen. Dat deed een belletje rinkelen over columns, afbeeldingen en hersenbloeding wat hij weer koppelde aan de wachtkamer van het Medisch Centrum die wel een metamorfose kon gebruiken.

Sinds mijn hersenbloeding schrijf ik namelijk columns. Een voorliefde voor bijzondere en kunst gerelateerde afbeeldingen combineer ik met de liefde voor taal waarmee ik het gehannes na de attaque schertsend van me af probeer te schrijven. Dit heeft dus via het verkleurde naamplaatje bij de brievenbus geleid tot een opdracht voor het opnieuw inrichten van de wachtkamer. Een plek waar veel mensen komen met een niet aangeboren hersenletsel voor een afspraak met de specialist. Ik hoop dat de teksten leiden tot herkenning, lering en vermaak tijdens het wachten. Het is een eer om de columns hier te zien hangen temeer daar er in mijn hersenen onlangs metastasen zijn ontdekt en de nabije toekomst ongewis is. Maar vroeg of laat treft het ongewisse ons allemaal.