Dat ben ik! besefte Jan van Munster toen hij, via elektroden op een badmuts, zijn hersenactiviteit uitgetekend zag worden. De golvende lijnen op papier maakten elektrische stroompjes in zijn hersencellen zichtbaar. Deze EEG-grafiek bleek een eindeloze bron voor nieuwe beelden; hij isoleerde puur op beeldende kwaliteit een deel van de grafiek en liet de hersengolf in neon uitvoeren, neon dat zelf elektriciteit nodig heeft om te kunnen schijnen. De versie in Rijnstate heeft een curve die een frivole ‘ik’ vormt, een essentiële oproep aan de patiënt om zijn identiteit te blijven zien door alle statistieken, grafieken en protocollen heen. Jan van Munster richt zijn beeldend onderzoek sinds de jaren zeventig op het zichtbaar maken van energie: spanning en kortsluiting, plus en min, licht en donker, jij en ik. In 2002 ontving hij hiervoor de Wilhelminaring, dé oeuvreprijs voor de beeldhouwkunst.