Ik leef nog op de adrenaline van mijn oude leven, het leven van een vrouw met ambities; ik had nog graag de bedrijven-kunstcollectieclub een oppepper willen geven, wilde nog wel een andere baan en een residentie in Noorwegen. En toen, zonder vooraankondiging, zeiden mijn hersenen hoho: een hersenbloeding aan linkerzijde. Noodgedwongen en met heel wat minder vaardigheden, leef ik nu een leven dat gericht is op existeren. Ben ik daarop voorbereid? Nee. Ik doe maar wat. Vloek en schreeuw van frustratie, mis de afleiding, is er gezelschap dan stuur ik het na een uur weg, kijk te veel Netflix, loop te lang in dezelfde kleren. Freedom is just another word for nothing left to lose zingt Janis Joplin. Inderdaad de Top 2000 staat aan.

de rode engelwortel

Vanavond de jaarwisseling. Voor het eerst beleef ik die alleen. Is dat triest? Wel als ik kijk vanuit het perspectief van het ego; er kwam geen enkele aanbieding om de jaarwisseling samen te vieren. Dat is geen oppepper voor dat ego. Het slinkt waar ik bij sta. Er zijn stromingen die beweren dat het gezond is, een krimpend ego. Daar meld ik me morgen bij aan. Maar zou ik op pad willen vanavond, in jolig gezelschap verkeren en hopen dat iemand mij weer bijtijds naar huis brengt? Nee. Het is goed zo. Ik bun d’r dik tevraedn met zou mijn moeder zeggen. Het past bij het jaar waarin ik mij vaker eenzaam heb gevoeld. Solitair klinkt beter. Er zijn ook planten die solitair puik floreren. De rode engelwortel bijvoorbeeld  is mijn favoriet.

bubbels

En dan geheel onverwacht een klop op de deur van mijn houten huisje; twee vrienden komen even buurten. We ontkurken vroegtijdig de bubbels en bespiegelen losjes het jaar. Even voor twaalven vertrekken ze en ik zwaai ze monter uit. Om 00:00 uur geniet ik van het licht van de volle maan en de salvo’s vuurwerk uit de verte. Daarna nuttig ik de rest van de bubbels met Benedict Cumberbatch in de rol van Alan Turing. Kort gezegd: een zalig uiteinde.